Best wel heel vaak en heel hard huilen enzo. Is goed voor de ziel, zeggen ze dan. Wat voel ik, vraag ik me af? Wat voel ik niet. Ik heb geleerd dat heel veel zeggen heel veel zeggen is. Info-dumpende autisten, daar zijn mensen niet zo gek op. Vervelend noemen ze ons. En dan dumpen we nog meer informatie om dat te begrijpen (met heel veel vraagtekens enzo) en al snel snoeren ze ons te mond. Ik heb geleerd dan mensen niet zo graag naar mensen luisteren; voornamelijk luisteren mensen graag naar zichzelf. Ik was jong toen ik al heel veel vragen stelde. Het werd mij aangeleerd en ik werd bemoedigend toegesproken, thuis dan. Niet leerde ik dat buiten de deur mensen niet zo van vragen houden. Ik vraag te veel. Dat weten is al te veel.

Het voelen, het weten. Hoe doen mensen dat? En waarom spreken mensen zoveel verschillende talen? Klinkt als onlogisch in een wereldmaatschappij. Cultureel mooi? Zeker. Bevorderdend voor de communicatie? Niet echt. En dan leef je ook nog in een maatschappij die met pillen smijt als je een beetje raar praat voor een paar dagen. Iets met chemicaliën en logica. Want vragen stellen en even zoeken hoe of wat, klinkt niet als logisch schijnbaar. Mag ik eindelijk vragen stellen? Vraag ik mij af, terwijl ik mijn medische dossier doorblader. Het is een raar dossier. Een heel raar dossier. Een jonge vrouw die verdwijnt voor een paar dagen, op de vlucht slaat, en binnenkomt op een Paaz. De eerste pagina? Referenties naar een vader die vragen komt stellen op de afdeling en wil weten wat er met zijn dochter aan de hand is. Een vraag die snel bedolven wordt met pillen. Maandenlang. Nee, jarenlang.

En ik dacht het te weten.

Nou, volgens mij weet ik helemaal niets.

Ik voel mij een spoorzoeker. Ik lees chat-berichten van toen. Zie dat er telefoontjes zijn geweest. Maar wat is er gezegd?

En dan.. Dan loopt het spoor dood. Want niet iedereen wil praten.

Mensen houden niet van vragen. Die andere kant die het mogelijk zou weten, die zal ik niet horen. Mensen verstoppen zich, soms letterlijk, soms achter juridische prutpraat.

Nou, leuk hoor. Daar zit je dan. Lees je over zwarte gaten.

Gaat iemand die gaten nog vullen? Mag ik bestaan? Mag ik weten hoe en wat? Natuurlijk niet, want dat zijn vragen. Vragen die niemand wil beantwoorden.

Op al die donkere momenten, bestond ik dus eigenlijk niet. Nog steeds niet.

Wakker worden en huilen.

Laat mij maar slapen. Dan voel ik tenminste niets.